Крајот е нов почеток

386 крајот е новиот почетокАко немаше иднина, пишува Павле, би било глупаво да се верува во Христа (1. Коринтјани 15,19). Пророштвото е суштински и многу охрабрувачки дел од христијанската вера. Библиските пророштва најавуваат нешто извонредно надежно. Можеме да извлечеме многу сила и храброст од неа ако се концентрираме на нејзините клучни пораки, а не на детали за кои може да се расправа.

Целта на пророштвото

Пророштвото не е цел само по себе - тоа артикулира повисока вистина. Имено, дека Бог го помирува човештвото со себе, Бог; дека ни ги простува гревовите; дека повторно нè прави пријатели на Бога. Оваа реалност објавува пророштво. Пророштвата не постојат само за да се предвидат настани, туку и да нè упатат кон Бога. Ни кажува кој е Бог, каков е, што прави и што очекува од нас. Пророштвото го повикува човекот да постигне помирување со Бог преку вера во Исус Христос.

Многу конкретни пророштва биле исполнети во старозаветните времиња и очекуваме да се исполнат повеќе. Но, фокусот на сите пророштва е нешто сосема друго: Спасението - простување на гревовите и вечниот живот што доаѓа преку Исус Христос. Пророштвото ни покажува дека Бог е владетел на историјата (Даниел 4,14); ја зајакнува нашата вера во Христа (Јован 14,29) и ни дава надеж за иднината (2. Солунчани 4,13-18)

Една од работите што Мојсеј и пророците напишале за Христос е дека тој ќе биде убиен и воскреснат4,27 и 46). Тие, исто така, предвидувале настани по воскресението на Исус, како што е проповедањето на евангелието (стих 47).

Пророштвото ни укажува на постигнување на спасението во Христа. Ако не го разбираме ова, сите пророштва не ни користат ништо. Само преку Христа можеме да влеземе во царството кое никогаш нема да заврши (Даниел 7,13-14 и 27).

Библијата го објавува враќањето на Христос и Последниот суд, објавува вечни казни и награди. Притоа, тоа им покажува на луѓето дека откупувањето е неопходно и во исто време дека откупувањето сигурно ќе дојде. Пророштвото ни кажува дека Бог ќе нѐ бара одговорни (Јуда 14-15), дека сака да бидеме спасени (2 Пет.3,9) и дека тој веќе не откупил (1. Јоханес 2,1-2). Тоа нè уверува дека секое зло ќе биде победено, дека на секоја неправда и страдање ќе им дојде крајот (1. Коринтјани 15,25; Откровение 21,4).

Пророштвото го зајакнува верникот: му кажува дека неговиот труд не е залуден. Ќе се спасиме од прогон, ќе се оправдаме и ќе бидеме наградени. Пророштвото нè потсетува на Божјата љубов и верност и ни помага да му останеме верни (2. Петар 3,10-дваесет; 1. Јоханес 3,2-3). Потсетувајќи нѐ дека сите материјални богатства се расипливи, пророштвото нѐ опоменува да ги негуваме сѐ уште невидливите Божји работи и нашиот вечен однос со него.

Захарија се однесува на пророштвото како повик за покајание (Захарија 1,3-4). Бог предупредува на казна, но очекува покајание. Како што е прикажано во приказната за Јона, Бог е подготвен да ги повлече Неговите најави кога луѓето ќе се обратат кон Него. Целта на пророштвото е да нè преобрати во Бога, Кој ни подготвува прекрасна иднина; да не си го задоволиме чешањето за откривање „тајни“.

Основен услов: Внимание

Како да се разбере библиското пророштво? Само со голема претпазливост. Добронамерните пророштва "обожаватели" го дискредитираа евангелието со лажни пророштва и погрешен догматизам. Поради таквата злоупотреба на пророштвото, некои луѓе се потсмеваат на Библијата, па дури и се потсмеваат на самиот Христос. Листата на неуспешни предвидувања треба да биде трезвено предупредување дека личните верувања сеуште не ја гарантираат вистината. Бидејќи неточните предвидувања можат да ја ослабнат верата, мораме да внимаваме.

Не треба да ни требаат сензационални предвидувања за сериозно да бараме духовен раст и христијанско живеење. Знаењето датуми и други детали (дури и ако се покажат како точни) не е гаранција за спасение. За нас, фокусот треба да биде Христос, а не добрите и лошите страни, без разлика дали оваа или онаа светска сила може да се толкува како „ѕвер“.

Пророштво значи дека ставаме премалку акцент на Евангелието. Човекот мора да се покае и да поверува во Христа, дали враќањето на Христос е неизбежно или не, дали ќе има милениум или не, без разлика дали на Америка му се обраќа во библиските пророштва или не.

Зошто пророштвото е толку тешко да се протолкува? Можеби најважна причина е тоа што толку често зборува во алегории. Оригиналните читатели можеби знаат што значи симболот; бидејќи живееме во поинаква култура и време, толкувањето е многу попроблематично за нас.

Пример за симболичен јазик: 18-ти Псалм. Во поетска форма тој опишува како Бог го спасува Давид од неговите непријатели (стих 1). Давид користи различни симболи за ова: бегство од царството на мртвите (4-6), земјотрес (8), знаци на небото (10-14), дури и спасување од неволја на море (16-17). Овие работи навистина не се случија, туку се користат симболично и поетски во фигуративна смисла за да се разјаснат одредени факти, за да бидат „видливи“. Така функционира и пророштвото.

Исаија 40,3: 4 зборува за фактот дека планините се срушени, а патиштата се прават дури - ова не се подразбира буквално. Лука 3,4-6 покажува дека ова пророштво се исполнило преку Јован Крстител. Воопшто не се работеше за планини и патишта.

Joel 3,1-2 предвидува дека Божјиот дух ќе се излее „на секое тело“; според Петар, тоа веќе се исполнило со неколку десетици луѓе на денот на Педесетница (Дела апостолски 2,16-17). Соништата и визиите што ги прорекол Џоел се детално опишани во нивните физички описи. Но, Петар не бара точно исполнување на надворешните знаци во сметководствена смисла - а не треба ниту ние. Кога се занимаваме со слики, не очекуваме сите детали од пророштвото да се појават дословно.

Овие прашања влијаат на начинот на кој луѓето ги толкуваат библиските пророштва. Еден читател може да претпочита буквално толкување, друг фигуративно, и можеби е невозможно да се докаже што е точно. Ова не принудува да ја погледнеме големата слика, а не деталите. Гледаме низ матирано стакло, а не низ лупа.

Не постои христијански консензус во неколку важни области на пророштвата. На пример, На пример, постојат сосема различни мислења за темите на занесот, големата неволја, милениумот, средната состојба и пеколот. Индивидуалните мислења навистина не се важни овде. Иако тие се дел од божествениот план и се важни за Бога, не е од суштинско значење овде да ги добиеме сите точни одговори - особено ако тие сеат раздор меѓу нас и оние кои мислат поинаку. Нашиот став е поважен од тоа да бидеме во право на поединечни поени.

Можеби можеме да го споредиме пророштвото со патување. Не треба точно да знаеме каде ни е целта, како ќе стигнеме и колку брзо ќе стигнеме. Она што ни треба пред се е доверба во нашиот „туристички водич“, Исус Христос. Тој е единствениот кој го знае патот, а без него залутаме. Да останеме со него - тој се грижи за деталите. Имајќи ги на ум овие знаци и резерви, сега сакаме да погледнеме некои основни христијански учења кои се занимаваат со иднината.

Враќање на Христос

Големиот клучен настан што го одредува нашето учење за иднината е второто Христово доаѓање. Има речиси целосен договор дека ќе се врати. Исус им рекол на своите ученици дека „ќе дојде пак“ (Јован 14,3). Во исто време, тој ги предупредува учениците да не го трошат своето време пресметувајќи датуми4,36). Тој ги критикува луѓето кои веруваат дека времето е близу5,1-13), но и оние кои веруваат во долго одложување (Матеј 24,45-51). Морал: Секогаш треба да бидеме подготвени за тоа, секогаш мораме да бидеме подготвени, тоа е наша одговорност.

Ангелите им објавија на учениците: „Колку што Исус отиде на небото, тој ќе дојде пак (Дела апостолски 1,11). „Тој ќе се открие од небото со ангелите на неговата моќ во огнените пламени“ (2. Солунчани 1,7-8-ми). Павле го нарекува „славното појавување на големиот Бог и на нашиот Спасител Исус Христос“ (Тит 2,13). Петар исто така вели дека „Исус Христос ќе се открие“ (1. Петар 1,7; види исто така стих 13), исто така Јован (1. Јоханес 2,28). Слично во Евреите: Исус ќе се појави „по втор пат“ „за спасение на оние што го чекаат“ (9,28). Се зборува за гласно звучна „заповед“, за „гласот на архангелот“, „трубата Божја“ (2. Солунчани 4,16). Второто доаѓање ќе стане јасно, ќе биде видливо и чујно, ќе биде непогрешливо.

Тоа ќе биде придружено со уште два настани: воскресението и судот. Павле пишува дека мртвите во Христа ќе воскреснат кога ќе дојде Господ, и дека со нив живите верници ќе бидат издигнати во воздухот за да се сретнат со Господ кој доаѓа.2. Солунчани 4,16-17). „Зашто трубата ќе зазвучи“, пишува Павле, „и мртвите ќе воскреснат нераспадливи, а ние ќе се промениме“ (1. Коринтјани 15,52). Ќе претрпиме преобразба - да станеме „славни“, моќни, непропадливи, бесмртни и духовни (сл. 42-44).

Матеј 24,31 се чини дека ова го опишува од друга перспектива: „И тој [Христос] ќе ги испрати Своите ангели со силни труби, и тие ќе ги соберат неговите избраници од четирите ветрови, од едниот до другиот крај на небото.“ Во Параболата за Тарес се вели на крајот на векот, Исус рекол: „Тој ќе ги испрати Своите ангели, и тие ќе соберат од неговото царство сè што предизвикува отпадништво и оние што прават неправда, и ќе ги фрлат во огнена печка“ ( Матеј 13,40-42)

„Зашто Синот Човечки ќе дојде во славата на својот Татко со своите ангели, и ќе го награди секого според неговите дела“ (Матеј 16,27). Во параболата за верниот слуга (Матеј 24,45-51) и во параболата за доверените таленти (Матеј 25,14-30) и судот.

Кога ќе дојде Господ, пишува Павле, „ќе го изнесе на виделина она што е скриено во темнината и ќе ги открие желбите на срцето. Тогаш секој ќе ја добие својата пофалба од Бога“ (1. Коринтјаните 4,5). Се разбира, Бог веќе го познава секое човечко суштество и во тој поглед судот се случи многу пред Христовото враќање. Но, тогаш за прв пат ќе биде „јавено“ и објавено пред сите. Тоа што ни е даден нов живот и дека сме наградени е огромно охрабрување. На крајот од „поглавјето воскресение“ Павле извикува: „Но, благодариме на Бога, Кој ни ја дава победата преку нашиот Господ Исус Христос! Затоа, драги мои браќа, бидете непоколебливи, неподвижни и секогаш растечки во делото Господово, знаејќи дека вашата работа не е залудна во Господа“ (1. Коринтјани 15,57-58).

Последните денови

За да предизвикаат интерес, учителите по пророштва сакаат да прашаат: „Дали живееме во последните денови?“ Точниот одговор е да — и тој е точен веќе 2000 години. Петар цитира пророштво за последните денови и го применува на своето време (Дела 2,16-17), исто и авторот на писмото до Евреите (Евреите 1,2). Последните неколку дена траеја многу подолго отколку што мислат некои луѓе. Војните и тешкотиите го мачат човештвото илјадници години. Дали работите ќе се влошат? Веројатно. После тоа може да биде подобро, а потоа повторно полошо. Или работите стануваат подобри за некои луѓе, а полоши за други. Низ историјата, „индексот на мизерија“ постојано се движел нагоре и надолу, и веројатно ќе продолжи да го прави тоа.

Сепак, повторно и повторно, некои христијани очигледно „не можеле да станат доволно лоши“. Тие речиси се жедни за големата неволја опишана како најстрашното време што светот некогаш ќе го има (Матеј 24,21). Тие се фасцинирани од Антихристот, „ѕверот“, „човекот на гревот“ и другите Божји непријатели. Во секој страшен настан тие рутински гледаат знак дека Христос ќе се врати.

Вистина е дека Исус претскажал време на страшни неволји (или голема неволја) (Матеј 24,21), но поголемиот дел од она што го прорекол веќе се исполнило при опсадата на Ерусалим во 70-та година. Исус ги предупредува своите ученици за работи што тие сепак треба да ги искусат самите; z. Б. дека би било неопходно народот на Јудеја да побегне во планините (т. 16).

Исус предвидел постојани времиња на неволја до неговото враќање. „Имате неволја во светот“, рече тој (Јован 16,33, Превод на количина). Многу од неговите ученици ги жртвувале своите животи за својата вера во Исус. Испитувањата се дел од христијанскиот живот; Бог не нè штити од сите наши проблеми4,22; 2. Тимотеј 3,12; 1. Петар 4,12). Дури и тогаш, во апостолските времиња, антихристите дејствувале (1. Јоханес 2,18 & 22; 2. Јован 7).

Дали се предвидува голема неволја за иднината? Многу христијани веруваат во ова, а можеби и се во право. Но, милиони христијани ширум светот денес веќе доживуваат прогонство. Многумина се убиени. За секој од нив, неволјата не може да стане полоша отколку што е веќе. За два милениуми, ужасни времиња постојано паѓаат врз христијаните. Можеби големата неволја траела многу подолго отколку што мислат многу луѓе.

Нашите христијански должности остануваат исти без разлика дали неволјата е блиска или далеку - или дали таа веќе започнала. Шпекулациите за иднината не ни помагаат да станеме повеќе слични на Христос, а кога се користи како алатка за принудување на луѓето да се покаат, тоа е злоупотребено. Секој што шпекулира за неволјата лошо го користи своето време.

Милениум

Откровението 20 зборува за илјадагодишно владеење на Христос и на светците. Некои христијани буквално го разбираат ова како илјадагодишно царство што го изгради Христос по неговото враќање. Други христијани ги симболизираат "илјадагодишните години" како симбол на Христовото владеење во Црквата, пред неговото враќање.

Бројот илјади може симболично да се користи во Библијата 7,9; Псалм 50,10), и нема докази дека мора да се сфати буквално во Откровението. Откровението е напишано во стил кој е извонредно богат со слики. Ниту една друга библиска книга не зборува за привремено царство што ќе се воспостави при второто Христово доаѓање. Стихови како Даниел 2,44 напротив, дури и сугерираат дека империјата ќе биде вечна без никаква криза 1000 години подоцна.

Ако има илјадагодишно царство по Христовото враќање, тогаш злите ќе бидат воскреснати и судени илјада години по праведниците (Откровение 20,5:2). Меѓутоа, параболите на Исус не укажуваат на такво временско несовпаѓање (Матеј 5,31-46; Џон 5,28-29). Милениумот не е дел од Христовото евангелие. Павле пишува дека праведните и злите ќе воскреснат истиот ден (2. Солунчани 1,6-10)

Многу повеќе индивидуални прашања на оваа тема може да се дискутираат, но тоа не е потребно тука. За секоја од наведените ставови може да се најде во Писмото. Она што поединци може да веруваат и во однос на Милениум, едно е сигурно: Во одреден момент, спомнати во Откровение 20 период доаѓа до крајот, и да ги следат ново небо и нова земја, вечен, славна, поголеми, подобро и подолго од новиот милениум. Затоа, кога размислуваме за прекрасниот утрешен свет, можеби повеќе би сакале да се фокусираме на вечното, совршено царство, а не на привремена фаза. Имаме вечност со која се надеваме!

Вечност на радост

Како ќе биде тоа - вечноста? Знаеме само делумно (1. Коринтјани 13,9; 1. Јоханес 3,2), бидејќи сите наши зборови и мисли се засноваат на денешниот свет. Исус ја илустрирал нашата вечна награда на неколку начини: Тоа ќе биде како да најдеме богатство, или да поседуваме многу добра, или да владееме со царство или да присуствуваме на свадбена гозба. Ова се само приближни описи бидејќи нема ништо споредливо. Нашата вечност со Бога ќе биде поубава отколку што можат да кажат зборовите.

Давид тоа го кажува вака: „Пред твои очи има полнота радост, а од десната страна е вечна радост“ (Псалм 16,11). Најдобриот дел од вечноста ќе биде живеењето со Бога; да биде како него; да го види она што навистина е; да го запознаеме и препознаеме подобро (1. Јоханес 3,2). Ова е нашата крајна цел и од Бога определена цел, и тоа ќе не задоволи и ќе ни даде вечна радост.

И за 10.000 години, со десетици милиони пред нас, ќе се осврнеме на нашите животи денес и ќе се насмееме на грижите што ги имавме и ќе се восхитуваме на тоа колку брзо Бог ја вршеше својата работа кога бевме смртни. Тоа беше само почеток и нема да има крај.

од Мајкл Морисон


PDFКрајот е нов почеток