Парче по парче

Кога размислувам да му го дадам срцето на Бога, тоа звучи премногу лесно и понекогаш мислам дека можеме да го направиме полесно отколку што е исто така. Ние велиме: „Господи, ти го давам моето срце“ и сметаме дека тоа е сè што е потребно.

„Потоа ја уби жртвата паленица; Ароновите синови му ја донесоа крвта, а тој ја попрска наоколу на жртвеникот. И му ја донесоа паленицата, дел по парче, и главата, и тој ја изгоре на жртвеникот“.3. Мос 9,12-13)
Сакам да ви покажам дека овој стих е паралела со покајанието што Бог го посакува и за нас.

Понекогаш кога ќе му речеме на Господ, еве го моето срце, како да го фрламе пред него. Така не се мисли. Кога ќе го сториме тоа на овој начин, нашето покајание е многу нејасно и ние не се свртуваме свесно од грешниот чин. Ние не фрламе парче месо само на скара, инаку не би се пржело рамномерно. Исто е и со нашите грешни срца, мора јасно да видиме од што да се свртиме.

Му ја дадоа палената жртва дел по дел, вклучително и главата, и тој го запали секој дел на олтарот. Сакам да се фокусирам на фактот дека двајцата синови на Арон му ја претставија понудата малку по малку. Тие не го фрлија целиот beвер таму горе, но ставија одредени парчиња на олтарот.

Забележете дека двата сина на Арон му ја принесувале понудата дел по дел на својот татко. Тие не го ставија само закланото животно цело на олтарот. Истото мора да го направиме и со нашата жртва, со нашето срце. Наместо да велиме: „Господи, еве го моето срце“, треба да ги поставиме пред Бога оние работи што ни ги загадуваат срцата. Господи ти ги давам моите озборувања, ти ги давам моите похоти во моето срце, ти ги оставам моите сомнежи. Кога ќе почнеме да му ги даваме нашите срца на Бога на овој начин, Тој го прифаќа тоа како жртва. Сите зли нешта во нашиот живот тогаш ќе се претворат во пепел на олтарот, кој ветерот на Духот ќе го разнесе.

од Фрејзер Мардок